Stan tkanki łącznej rozpoznajemy po sprężystości i napięciu, które możemy rozpoznać po reakcji skóry na ucisk z zewnątrz. Z wiekiem napięcie maleje. Sprężystość skóry zależy od wielu czynników, np. blizny i choroby skóry, takie jak łuszczyca i wyprysk, powodują jej osłabienie. Podobnie leki, przede wszystkim hormonalne, wpływają na sprężystość. Napięcie skóry możemy sprawdzić zsuwając skórę między palcem wskazującym a środkowym. Wyróżniamy dwa rodzaje napięcia: tkankowe, zależne od sprężystości tkanki łącznej i mięśniowe, świadczące o aktywności układu mięśniowego. Żaden mięsień nie znajduje się w całkowitym spoczynku, jego elementy zawsze są lekko ściągnięte, co ma wpływ na ułożenie i postawę ciała.
Turgor związany jest z ciśnieniem panującym w skórze. Na jego wartość wpływa ciśnienie osmotyczne i onkotyczne oraz stan naczyń. Ciśnienie osmotyczne związane jest z zawartością soli rozpuszczonych w płynach tkankowych. Przez ścianę komórkową do wnętrza komórki przenika jedynie woda, natomiast cząsteczki rozpuszczonej soli pozostają na zewnątrz. Przechodzenie wody powoduje zmniejszenie różnicy ciśnienia osmotycznego między komórkami a przestrzenią zewnątrzkomórkową. Ciśnienie onkotyczne wiąże się z przenikaniem koloidów do płynów tkankowych.
Mięśnie twarzy charakteryzuje kilka szczególnych cech. Tylko jeden koniec przyczepiony jest do kości, drugi znajduje się w tkance łącznej. Są one unerwione przez nerwy twarzowe. Krótkie pasma więzadło-we mięśni przyczepione z jednej strony do skóry tworzą dołki guzicze lub linie. Ruch mięśni twarzy działa jak pompa na naczynia krwionośne i limfa-tyczne, dlatego ich aktywność spełnia ważną rolę w ukrwieniu i przemianie materii. Dzięki aktywnemu i pasywnemu pobudzaniu układu mięśniowego twarzy poprawiają się jej kontury i stan skóry.